Mijn kankerblog

---

Ik zie in de agenda een scan en een controle afspraak steeds dichterbij komen en heb voor mezelf al bedacht dat het een standaard controle is die samenhangt met een vast moment in het immuno-traject. Dus zoiets als een scan na de 15e 20e en 25e gift, enzovoort. Geen paniek, ze maken zich echt geen zorgen en zo vroeg zal de kanker niet terugkomen. Ik hoor dr. Luiten weer zeggen dat een tumor er jaren over doet. Geen idee of dit ook geldt voor een longtumor, maar het komt mij erg goed uit om ervan uit te gaan dat dit het geval is. Ik vraag terloops aan Robert of hij mee gaat of niet … heel luchtig voeg ik eraan ...

---

  Afgelopen vrijdag voor een mammografie naar het ziekenhuis. Keurig op advies van de secretaresse 2 paracetamol ingenomen. Vrolijk en licht op weg (alleen, want ik maak het liever niet te belangrijk) als ik in de wachtruimte zit, slaat de spanning toe. Hier zat ik in december 2019 ook, niet wetende wat me te wachten stond. Ik hoef gelukkig niet lang te wachten. Ik wordt binnen geroepen door een verpleegkundige. Ze vraagt hoe lang geleden ik geopereerd ben en maakt een aantekening waar de littekens zitten. Ze vraagt of ik het spannend vind. Inmiddels vind ik het heel spannend en dan volgt het verhaal van de plettende platen. Jemig wat doet dat zeer!!! Ik word er misselijk van. Ik houd mijn adem ...

---

We gaan kort terug naar de periode van de bestraling ...  Op het internet heb ik gelezen dat acupunctuur kan helpen tegen de bijwerkingen van bestraling.  Acupunctuur, ik heb daar hele fantasieën over! Oosterse geneeswijzen, met kruiden, rituelen en kraanvogelachtige bewegingen. En natuurlijk zo’n meester Miyagy die mij dan op een hele speciale manier kennis laat maken met de oosterse mysterie. Wax in … wax out … Ik verheug me er enorm op en zie het echt als een soort levensreddende actie. Ik heb dus ook echt een praktijk gezocht met een oosterse naam. Vlak voor de eerste bestraling bel ik op om een afspraak te maken. De meneer die ik spreek, klinkt heel Nederlands, maar daar laat ik me niet door ...

---

Ik kom voor een scan -  route 47 ... shit, toch met contrastvloeistof. Ik had gehoopt dat het niet nodig was geweest. Toen ik vorige week de afspraak in de agenda zag staan, heb ik heel kort overwogen of ik even voor de zekerheid zou bellen naar het ziekenhuis. Ik besloot toen om het los te laten. Als ik net doe of het er niet is dan is het er niet. Dát heeft even lekker niet gewerkt, helaas! Er moet toch geprikt worden. De radioloog inspecteert mijn arm en praat tegen zichzelf …. moeilijk te prikken ... hij klopt op mijn hand, wrijft haar warm .... klopt weer op mijn hand, elastieken band aantrekken. Hij klopt nog eens ... hij kijkt bedenkelijk ...

---

Een afspraak met de longarts, Dr Van Walree. Hij gaat ons vertellen of de scan van een paar dagen geleden goed is. Of er iets te zien is. Ik ga er zo luchtig mogelijk in, maar kan er niet aan ontkomen dat ik enkele minuten voor we daadwerkelijk iets te horen krijgen echt op ben van de zenuwen. En ondertussen net doen of er niets aan de hand is. Ik vermoed dat de artsen tijdens hun opleiding leren dat ze in de eerste zin moeten vertellen dat alles oké is. Als alles oké is, tenminste. Hij vertelt meteen als we zitten dat de scan er goed uit ziet. Hij vertelt ook dat er bij een pet-scan bijna altijd wel wat gevonden ...

---

Een paar dagen na mijn laatste chemo mag ik op intake bij de bestralingsarts, Dokter Tomasoa. De chemo heeft me behoorlijk lamgelegd en ik ben erg blij dat Robert mee gaat. Waar ik voor dit hele kankergebeuren mijn lichaam nog wel kon ‘sturen’, lees: negeren, doet zij nu soms zomaar iets heel anders dan wat ik verwacht of handig vind. Midden in het gesprek met de bestralingsarts voel ik dat ik niet goed word. Beetje misselijk, duizelig.. Ik hoor mezelf zeggen: ‘ik voel me niet goed’. Robert en de dokter springen beiden op … hup, snel op de bank met de voetjes omhoog. Er wordt een kussen gehaald en ze vraagt of de receptioniste even binnen wil komen. Is er iets ...

---

Op 5 augustus zijn we weer op weg naar het Zuiden. Even op en neer naar het Amphia. Robert zet mij af in Breda en rijdt dan door naar huis. Ik heb verschillende afspraken staan: longfoto, bloedafname, gesprek met de longarts en een gesprek met de regie verpleegkundige. Als alles goed is, en daar ga ik van uit, dan moet ik mij de dag erna om 10u melden voor kuur nr 2. Nachtje slapen in 't ziekenhuis en op vrijdag weer weg. Terug naar het Noorden. Daar even bijkomen, alle pilletjes op tijd en door. We hebben nog 2 weken tegoed in ons sletje en dat laten we ons niet afpakken. Ik heb intussen wat onderzoek gedaan en ben er ...

---

Op woensdag 15 juli wordt er een hartfilmpje gemaakt om te kijken hoe mijn hart dit allemaal ervaren heeft. Gelukkig heb ik een goed hart, niks mee aan het handje. 's Middags komt Peter langs. Hij is van de long oncologie poli en doet de intake voor de chemo. Ik vertel hem dat ik geen bijwerkingen wil weten, dat werkte bij de eerste kuur ook goed. Hij vindt het goed en zegt, waarschijnlijk om mij gerust te stellen, dat deze kuur op die andere van de borst lijkt, alleen iets heftiger. Ai! Dat wilde ik eigenlijk ook niet weten, maar hij heeft het al gezegd en nu kan ik niet meer terug naar niet weten. Ik weet het. Ik zal mijn haar niet ...

---

Na 1,5 uur, komt eindelijk de ambulance en word ik door 2 ambulance-verpleegkundigen op een brancard geladen. Hop hop naar Emmen. Hij stuurt, zij neemt plaats naast mijn bed en stelt nog wat vragen. We zwaaien op de parkeerplaats nog naar Floris en Robert. Schuifdeur open, fotootje maken voor de verwerking, straks, blij ontspannen zwaaien (met mama is niks aan de hand, ik lig voor mijn lol in een ambulance), deur dicht en gaan. Ze kijkt naar Floris en vraagt hoe oud hij is. Ik zeg 5. 'Och', zegt ze, 'en dat van u is niet meer te genezen, toch?' Ik ben even stil en denk na over haar vraag. Even flitst er door me heen dat zij iets weet wat ik ...

---

Drie weken later … woensdag 8 juli … Vandaag heb ik een post operatieve check bij de chirurg dr. Veen. Hij vertelt: 'het weefsel en omliggende lymfeklieren zijn opgestuurd naar de patholoog anatoom en het gaat idd, zoals al bekend was, om longkanker'. Hij gaat voorzichtig verder. 'De kanker zat echter ook al in één van de lymfeklieren dus dat betekent dat er een traject volgt van chemo en bestraling'. Hij kijkt me even onderzoekend aan, maar als ik heel vanzelfsprekend knik, besteed hij er verder niet veel woorden aan en hij lijkt verder ook niet onder de indruk. Gewoon uitzaainkje in één van de klieren, chemo, simpel. Ik ga meteen akkoord, prima, die eerste chemo kon ik ook dus deze ...

---

Een paar uur later word ik weer wakker en mag ik terug naar de afdeling. De rest van de dag breng ik zo stoned als een garnaal door, I love it!! Met de kramp-ervaring nog vers in het geheugen durf ik me niet zo goed bewegen. Dr. Veen wil heel graag dat ik mijn bed uit kom, maar voor mij hoeft dat niet zo. Dat zeg ik ook tegen hem als hij zijn ronde doet. Hij glimlacht -  en toch wil hij wel graag dat ik uit bed kom. We glimlachen naar elkaar en ik weet dat ik er echt aan moet geloven. De verpleging vraagt of ik ondersteuning wil van een fysiotherapeut. Dat lijkt me wel handig! Die kan me leren ...

---

De longarts belt mij 1 week na de borstoperatie op om te vragen hoe het herstel gaat. Ik geef aan dat ik me goed voel en dat hij wat mij betreft mag kijken wanneer de operatie ingepland kan worden. Ik wil niet te lang mee wachten omdat ik, nu de borst is afgehandeld, bang ben dat de longtumor ineens gaat uitzaaien of groeien. Nu de borsttumor weg is, ligt de focus op de longtumor, zeg maar. De longarts stelt voor de operatie over drie weken in te plannen. Ik stel voor dit over twee weken te doen. Het heeft mijns inziens ook geen enkele zin om volledig te herstellen, mijn conditie weer op te bouwen om vervolgens weer helemaal overnieuw ...