Mijn kankerblog
Wil je mijn hele verhaal op volgorde lezen? Begin dan bij het eerste deel van mijn kankerblog
63. Alles voor de laatste keer
Kuur 10#12, de aller aller allerlaatste keer dat ik de combinatie Carboplatin/Paclitaxel krijg. Ik verheug me enorm op deze afsluiting. Als ik de kamer binnenkom, zie ik een dame die ik helemaal in het begin ook al eens ontmoet heb. Zij kreeg toen haar eerste kuur en vond het niet eerlijk en ik was net van mijn overtuiging ‘been there done that’ afgevallen. Ik vind het leuk haar te zien en aan haar reactie merk ik dat zij het ook leuk vindt om mij te zien. We kletsen volop. Af en toe onderbreken we ons gesprek voor de controles, controle vragen of omdat er bij een van tweeën iets aangehangen moet worden. Ik vertel aan de verpleegkundige hoe het verdere verloop van ...
62. Reuzegezellig, op afdeling B
We mogen weer op weg naar het ziekenhuis voor kuur 8#12. Ik zit op de rustige kamer en heb met 2 verpleegkundigen een gesprek over opvoeding. ‘Je beschadigt je kind altijd’, breng ik in. daar schrikken ze van en vervolgens zie ik ze nadenken. Als ik uit leg wat ik ermee bedoel, knikken ze. De ene verpleegkundige staat met een PC op een karretje en maakt aantekeningen in mijn dossier. ‘Mevrouw, hoe voelt u zich? Heeft u ergens pijn, behalve de pijn die mijn collega u aandoet door die pleister eraf te trekken?’ We lachen er alle drie om. Altijd feest daar op die afdeling! Ik denk na over hoe ik me voel en geef aan dat dat best een ...
61. Een zwarte worst met witte stippen
Om een uur ’s nachts zijn we terug van de eerste hulp en neem ik mijn eerste shotje Amoxicelline. Meteen krijg ik een flash back; dit kregen we vroeger altijd! Ik vind het vies en lekker tegelijk. Ik ben blij dat ik weer thuis ben, maar realiseer me ook dat ik ergens ook best had willen blijven als ik een kamer voor me alleen had gehad. De arts in opleiding vroeg mij net wat ik wilde en gaf aan: ‘als u heel graag naar huis wilt, kan ik me daarvoor inzetten bij de arts, dan probeer ik dat te regelen.' Kijk, het fijne van het ziekenhuis is de rust, dat wil zeggen het is er eigenlijk helemaal niet rustig, maar ze hoeven ...
60. Laten we weer eens naar de eerste hulp gaan
Ik kijk ’s avonds laat in de app 'Mijn Treant' hoe laat de controleafspraak met de oncoloog dokter Jansen is en ik schrik met een hoedje (en een sjaaltje) Morgen om 9.30 heb ik een afspraak en een uur daarvoor moet ik dan bloedprikken. Ik heb echter net voor morgenochtend om 8.30 een telefonische afspraak gemaakt met een radioloog-oncoloog van het Verbeeten instituut voor een informatief gesprek betreft de second opinion. Oei dat wordt krap, maarrrr het is niet onmogelijk. De volgende ochtend loop ik al om 8.10 uur het ziekenhuis in richting het lab. Ik probeer mijn passen zo groot mogelijk te maken zodat ik met zo min mogelijke inspanning zo snel mogelijk vooruit ga. Ik voel me een diesel; ...
59. Ik ben gewoon het zwakste dier in de kudde
Weer loop ik het ziekenhuis in om mijn bloed te laten controleren. Op de automatische piloot naar het priklab, nummertje trekken en wachten … Ik mag naar kamer 4 en tref daar mijn favoriete prikker. Ik word meteen blij als ik haar zie. Ik geef mijn patiëntenkaart en zeg dat ik buisjes kom halen. ‘Ik kan ook eerst even kijken of het lukt dan hoef je daar niet meer naar toe’. Even twijfel ik, ik moet sowieso naar afdeling B om mijn pleister te laten vervangen, maar ik ben ook wel nieuwsgierig of het haar nog een keer lukt. Een keer kan nog een toevalstreffer zijn, beginnergeluk, twee keer is echter al heel iets anders. Ik ga zitten op de stoel ...
58. Graag met een babynaaldje op mijn hand
Het is weer een week later en ik stap, met inmiddels weinig vertrouwen dat mijn bloed goed is, het ziekenhuis binnen. Ik kan er geen peil op trekken wanneer het goed is en wanneer niet. Als ik denk dat het goed is omdat ik me best goed voel dan is het niet goed en andersom. Ik laat het los, ik zie het wel. O ja, ineens schiet me te binnen dat mijn PICC het de vorige keer niet deed, gadver, ook dat nog. Ik loop naar het priklab om de buisjes te halen. De dame vraagt hulp bij een collega, ze weet niet helemaal hoe mijn vraag af te handelen. Na wat aanwijzingen geeft ze wat ik nodig heb en ...
57. Of we blij worden van koekjes
Wij kennen elkaar al vanaf de kleuterschool en vanaf dag een zijn we vriendinnen, Jolies en ik. Mijn eerste dag op school, ik kan het me nog zo goed herinneren. Verlegen stond ik links naast de deur waar mama mij achter gelaten had. Ik vond het vreselijk! Dat is tenminste wat ik me ervan herinner. Waarschijnlijk heeft mijn juf, waar ik trouwens ook nog heel regelmatig contact mee heb, mij daar niet heel lang laten staan. . (Ik kan mij trouwens ook nog heel goed herinneren dat zij ineens weg was toen ik terug op school kwam na een paar dagen afwezigheid i.v.m. een kleine medische ingreep vlak voor de kerstvakantie. Ik vond dat toen zo erg dat ze weg ...
56. Dat gaat helemaal de verkeerde kant op!
Vanaf het paasweekend gaat mijn gezondheid achteruit. Ik begin weer meer te hoesten, te snotteren en te hijgen bij inspanning. Dat is niet de bedoeling!! Het slapen in de middag blijft wel een dingetje. Tegen de tijd dat het nog kan, dat is dus tegen 12 uur, ben ik nog niet moe en denk ik dat ik helemaal geen extra slaap nodig heb. Als het dan eigenlijk te laat is, dat is dus tegen 16 uur, voel ik mijn krachten afnemen en vraag ik me af of ik niet beter even naar bed had kunnen gaan. Dan ben je de 50 voorbij en nog steeds dit soort onzin!!! Kansloos! Ik hoor je denken, dan zet je een wekker en moet ...
55. Carboplatin en paclitaxel, bekend terrein
Alhoewel ik geen bijwerkingen wil weten en ‘blanco’ de kuur wil ontvangen, zijn sommige mensen me te snel af. Ze hebben gezegd wat ik niet wil weten voordat ik kan zeggen dat ik het niet wil weten. Het gebeurt gewoon, ineens landt daar de zin: ‘dit is een hele zware kuur’ en ‘je lichaam is nu veel zwakker dan toen’ en ‘je staat in het begin al met 1-0 achter’ … en ik maar zwoegen om positief te blijven. Op de dagbehandeling hebben ze het gelukkig door. Daar kennen ze me al: ‘deze mevrouw wil er niets van weten’. Gelukkig vertellen ze me ook niks wat ik niet wil weten. Omdat het MDO ‘pas’ op donderdag is geweest, krijg ik de kuur ...
54. De laatste AC kuur
Kuur nummer vier zit er inmiddels een paar dagen in en ik vind het op zich goed te doen. Als ik een tijdje zit en me uitgerust voel, vergeet ik soms even dat mijn energie beperkt is. Ik loop dan met grote passen naar de wasmachine en kom er halverwege achter dat dat nog niet haalbaar is. Ik heb niet genoeg zuurstof voor al mijn spieren en mijn longen en al die andere organen. Ze krijgen allemaal net niet genoeg of eigenlijk echt veel te weinig. Dus ik sta dan volledig buiten adem, met knikkende knieën halverwege bij te komen. Ik weet inmiddels dat dit niet zo heel lang duurt, dus ik sta geduldig te wachten op herstel. Waarna ik, ...
53. Nog eentje dan, kuur 4#4
Ik mag weer voor controle naar het ziekenhuis. Heb al best wel weer een redelijk fit gevoel en ik heb afgelopen weekend met Floris 3 km gelopen. Dat was eigenlijk iets te ver. Het is ook een uitdaging; wanneer ga je terug. De terugweg is in principe, als je dezelfde weg terug neemt, net zo ver als de heenweg. Het is dus belangrijk dat je om keert als je nog genoeg energie over hebt. Nu hadden wij een doel waarvan ik dacht dat het iets dichterbij zou zijn. Toen ik last begon te krijgen van mijn voeten en ik me afvroeg of het misschien toch te ver zou zijn, was (leek) het doel al heel dichtbij. Ik vond het zo onlogisch ...
52. Misschien moeten we maar doen dat je ziek blijft
Ik heb een vriendin die 2 keer in de week eten brengt. Het is geweldig! Iets waar je, als er niets aan de hand is, eigenlijk niet bij stil staat; eten koken. Maar nu ik me steeds zo belabberd voel, is dat allemaal niet meer zo vanzelfsprekend. Het is ook veel meer dan alleen het koken, ook het plannen is een hele klus. Ik merk door de chemo dat ik minder alert ben, ik kan niet zo goed vooruit denken en het anticiperen op veranderingen is echt een uitdaging. Ik probeer 1 keer in de week boodschappen te doen, maar om dan ook voor de hele week te bedenken wat we nodig hebben voor het eten zonder dat ik weet ...