82. Een nieuwe borst
De hele zomervakantie zie ik de afspraak in het ziekenhuis in Hoogeveen dichterbij komen. Ik verzet me er eerst tegen dat de controle niet op dezelfde dag als de afspraak met de plastisch chirurg kan… pffffff, twee keer achter elkaar naar Hoogeveen, wat een gedoe. Ik bel om te vragen of het echt niet anders kan en als ze zegt dat ze hun best hebben gedaan, laat ik het maar weer los. Ze plannen ook pas kort van tevoren deze afspraken in. Als ze dit meteen vorig jaar hadden gedaan of begin van dit jaar dan was het vast wel gelukt. Als ik dit aangeef, krijg ik als antwoord dat ze van tevoren niet weten wat de roosters van de artsen zijn. Ik laat het maar gaan en richt me eerst verder op de vakantie. 
En dan is het zover, de afspraak bij de plastisch chirurg. Ik houd er al weken, zelfs maanden, rekening mee dat het in mijn geval onmogelijk is om een nieuwe borst te maken. Dus dat ik de rest van mijn leven met een losse uitwendige prothese rondloop. Ik ben er al bijna vrede mee aan het sluiten en probeer me voor te stellen hoe het voelt om geen hoop meer te hebben op iets dat dichtbij een echte vaste borst komt.
Robert gaat met me mee naar het ziekenhuis. De parkeerplaats is nog niet half vol dus ik trek de conclusie dat het niet druk is en wij snel weer onderweg naar huis zullen zijn. Het is echt vreselijk warm en heb nog heel kort overwogen om de afspraak te verzetten, maar mijn nieuwsgierigheid heeft gewonnen en daar zitten we dan (weer) in de wachtkamer op de vijfde verdieping. De hele vijfde verdieping is de mammapoli, ze hebben het goed geregeld. Alles wat met borsten te maken heeft, vind je hier en de afspraken zijn goed op elkaar afgestemd. Behalve dan de combi met mijn jaarlijkse controle, maar goed dat laten we maar even los.
We zijn aan de beurt, worden welkom geheten en gaan zitten … De plastisch chirurg legt uit wat het allemaal inhoudt en wat de risico’s zijn. Ze pakt er een voorlichtingsfolder bij en vertelt wat voor mij de mogelijke opties zijn. Het zijn er twee; bij de eerste gebruiken ze een spier van de rug. Ze halen de spier los en klappen hem naar voren. Zo maken ze een soort hangmatje voor de siliconenprothese. Het nadeel van deze optie is dat er een rugspier vervalt. De spieren erom heen nemen de functie bijna helemaal over, maar er is een kans op blijvende schouderklachten. Daarbij maken ze geen gebruik van lichaamseigen weefsel en niet iedereen wil siliconen in het lichaam. Ik ook niet.
Bij de tweede optie gebruiken ze weefsel van de buik, inclusief een groot bloedvat voor de doorbloeding. Dat vat sluiten ze aan op een vat in de borstholte … Ik heb me thuis al helemaal ingelezen en weet al zeker dat ik voor de deze optie ga. Het is een hele lange OK en het herstel valt veel vrouwen tegen.
Er staat zes weken voor, maar het is vaak langer. Ik ben er al aan uit dat dat het moet worden en Robert is het met me eens.
Ze legt nog uit dat ik een paar dagen in het ziekenhuis moet blijven en dat ze dan meerdere keren per dag met een apparaatje controleren of de doorbloeding van de nieuwe borst nog goed is. ‘Er is een kans dat het weefsel afsterft en dan ben je verder van huis’, zegt de dokter. Ik laat het even op me inwerken en vraag dan wat dat ‘verder van huis’ betekent, waar zijn we dan precies? ‘Dan zijn we terug bij af’, zegt ze. Oké, dat zijn we nu ook. Ik ben weer enigszins gerustgesteld.
Volgens mij is alles duidelijk. Ik verwacht ergens nog steeds dat ze nu gaat zeggen dat het toch niet mogelijk is, maar zelfs als ze mijn rechterkant heeft gezien, gaat het gesprek nog steeds over de nieuwe borst. Ik ben blij, we gaan het doen! Ze gaat me aanmelden bij het UMCG en de wachttijd is ongeveer een jaar. Binnenkort word ik opgeroepen en dan gaan ze een scan van mijn buik maken om te kijken waar de grote bloedvaten liggen. Dat bepaalt ook waar ik een groot litteken ga krijgen. Als de grote vaten en de meeste kleine vaten onder in de buik liggen dan zullen ze daar vet met een vat weghalen. Ze heeft ook nog iets verteld over het loshalen en weer vastzetten van de navel, maar dat heb ik gemakshalve verdrongen. Dat gaat mijn voorstellingsvermogen echt te boven.
Helemaal blij en opgelucht met de bouwtekening in mijn handen, lopen we het ziekenhuis weer uit.