81. Het einde is in zicht

IK heb heerlijk kunnen genieten van twee weken zonder kuur. Gelukkig merk ik in de tweede stopweek al een verbetering in de kloven in mijn vingertoppen en halverwege opzij van mijn wijsvingers. Na aanraking met water zijn ze nog steeds heel droog, maar ik merk dat het beter gaat. Dat is natuurlijk fantastisch!! Dat betekent dus dat ik, als dit allemaal achter de rug is, supersnel herstel.

Inmiddels ben ik met een 8.2 geslaagd voor mijn examen ademcoach. Samen met hypnotherapie en mijn coaching opleiding is dit een bijzonder krachtige tool. Ik kan dan ook niet wachten om hem in te zetten om anderen af te helpen van allergieën, beperkende overtuigingen, kritische stemmetjes, vermoeidheid, ‘is dit alles’-gevoel, enzovoort. Over een paar weken is mijn praktijkruimte aan huis zover af dat ik hem in gebruik kan nemen. Heerlijk idee vind ik dat. Vooral ook omdat er misschien wel 20 bananendozen op de zolder zijn die ik ooit heb gevuld met mooie spulletjes uit de ruilwinkel. De sluiting van de ruilwinkel is echter alweer zo lang geleden dat ik me absoluut niet kan herinneren wat er in die dozen zit. Allemaal spulletjes die ik destijds helemaal prachtig heb gevonden. Het is dus straks, bij het uitpakken van die dozen, een grote punica-oase, heerlijk!

Ik ben net weer begonnen aan een chemokuur, de zevende, dus de een na laatste alweer. Heel even heb ik overwogen om het af te blazen, om toch te stoppen, maar ik durf het niet aan. Zoals de oncoloog al aangaf: ‘als ik er zo weinig bijwerkingen van zou hebben, dan zou ik ook doorgaan’. Dus we gaan door. Ik zou eind april helemaal klaar zijn, maar ik heb besloten dat ik toch na deze kuur een weekje extra pauze neem van de chemo omdat we over 2,5 week 2 dagen naar de Efteling gaan en ik liever dan zonder pillen ben. Dan zijn we dus in// de tweede week van mei klaar, ook prima. Dan stapt Robert vrijwillig in de lappenmand om een hoornvliestransplantatie te ondergaan (onder plaatselijke verdoving .. brrr) Zijn herstel zal een paar weken gaan duren en in die tijd zijn de rollen even omgedraaid, ook wel een keer fijn.
Ik moet zeggen dat ik me best heel goed voel en steeds minder voor spek en bonen mee doe. Ik heb gisteren en vandaag het zoldertje van de slaapvide geverfd en dat verven gaat bovenverwachting goed. Geen klachten, geen spierpijn, niks. Gelukkig maar want er is nog genoeg te verven. Het is straks een multifunctionele ruimte; mijn praktijk, een logeerplek voor gasten en misschien dat we hem op den duur als B&B gaan aanbieden.

Week twee van kuur zeven. Ik ga naar Roos om te helpen dozen inpakken en val op de bank (bijna eerst aan tafel) als een blok in slaap. De laatste dagen heb ik weinig zin om iets ondernemen. Ik heb een hele lange draai, dus het kan bij mij zomaar 2 uur duren voordat er ergens actie komt. Waarschijnlijk wat storend voor mijn omgeving, maar de pit is er een beetje uit. Als er meerdere afspraken of voorstellen liggen op een dag, dan raak ik de weg kwijt en zie ik niet hoe het kan. Soort van shut down van de planning heb ik dan. Helemaal niet erg, hoort er allemaal bij en het gaat vanzelf weer over, ergens in mei of meer vanaf mei. Het is volgens mij vooral de tweede week van iedere kuur die er in hakt.

De tijd vliegt. Echt! De laatste pillen, van mijn een na laatste kuur, zitten erin … tjakaaa. Ik ben heel opgelucht dat het er bijna op zit.
Ik heb gisteravond een nogal confronterende mini serie gezien; ‘Ik val niet ik dans’ op NPO. Over een jonge vrouw die als kind kanker heeft gehad en daarna voluit gaat. De kanker komt echter meerdere keren terug en uiteindelijk is ze uitbehandeld. Wat begon als een goed idee eindigde in vraagtekens. Waarom komt het bij de ene wel terug en bij de ander niet? Wat is dat toch met die kanker, waarom verdelen ze het niet een beetje dat iedereen wat krijgt? Als ik dit zo schrijf, denk ik dat dat ook weer niet mijn bedoeling is .. kanker gun je niemand. Maar er zijn genoeg mensen die niet meer willen leven, doe die dan. Maar ja, we hebben het op dat vlak niet voor het kiezen. Ik weet trouwens niet of het aan mij ligt, maar om me heen, en op mijn socials, hebben ineens heel veel mensen kanker. Ik las laatst dat de helft van alle mensen ermee te maken krijgt. Nou, lekker dan. Mij niet bellen! 

Gelukkig schiet mijn praktijk lekker op; de grote ruimte en de hal zijn schoon en klaar voor de egaline. Daarna vloertje erop, de raamkozijnen afwerken en we kunnen de ruimte gaan inrichten. Daar kijk ik echt naar uit, heerlijk. Het is echt zo belangrijk om een stip op je horizon te hebben, lange en korte termijn. Het maakt dat ik de lichamelijke en geestelijke ongemakken kan accepteren en het is ook helpend voor de genezing.

Inmiddels, het gaat gewoon door, zijn we de praktijkruime al aan het inrichten. Het ziet er prachtig uit! Precies zoals ik het me had voorgesteld en nog mooier!
Zondag is mijn laatste week van de laatste kuur ingegaan, het is nu echt aftellen. Helaas ben ik wel geveld door een maagdarminfecties … ik zal je de details besparen. Het duurt al een aantal dagen en ik voel dat mijn krachten afnemen. Dit komt mede doordat ik erachter ben gekomen (tadaaaa) dat als ik niks eet en drink er ook niks uit komt. Ik geef eerlijk toe dat dit niet mijn meest verstandige beslissing ooit is, maar het werkt wel. Een paar dagen later ga ik voor de zekerheid maar even langs de huisarts en hij wil een paar dingen onderzoeken. Zijn advies is echt wel te drinken en uitzieken. Het mag niet langer dan (nog) een week duren en het mag niet erger worden.Die dag blijkt achteraf gelukkig ook meteen mijn laatste ziektedag te zijn, 

 

ik voel met het verstrijken van de uren mijn energie en kracht terug komen. Als ik mij beter begin te voelen, merk ik dat bijna meteen. Ik ga namelijk dingen opruimen, de was doen en begin me te storen aan rondslingerende dingen.

Op dit moment zit ik in mijn praktijkruimte, tussen het gereedschap en nog hier en daar een doos, en ik geniet ervan! Het is klaar! I did it! Op naar een nieuw hoofdstuk, nieuwe plannen, gepauzeerde plannen weer uit de kast. Kanker heeft me veel gekost, maar ook veel gebracht. Door de kanker heb ik voet bij stuk gehouden en zijn we naar het Noorden verhuisd, ik heb de mogelijkheid om in alle rust mijn praktijk op te bouwen, ik heb mezelf min of meer gedwongen om te kijken naar hoe ik met mezelf om ga en hoe het anders kan.

Ik ga door met mijn leven en I love it! Dankbaar dat ik er nog ben (en mag blijven)

 

 

maart/april 2025

 

vorige: 80

 

volgende: tsja, zal er nog een volgende komen?