Mijn kankerblog
Wil je mijn hele verhaal op volgorde lezen? Begin dan bij het eerste deel van mijn kankerblog
58. Graag met een babynaaldje op mijn hand
Het is weer een week later en ik stap, met inmiddels weinig vertrouwen dat mijn bloed goed is, het ziekenhuis binnen. Ik kan er geen peil op trekken wanneer het goed is en wanneer niet. Als ik denk dat het goed is omdat ik me best goed voel dan is het niet goed en andersom. Ik laat het los, ik zie het wel. O ja, ineens schiet me te binnen dat mijn PICC het de vorige keer niet deed, gadver, ook dat nog. Ik loop naar het priklab om de buisjes te halen. De dame vraagt hulp bij een collega, ze weet niet helemaal hoe mijn vraag af te handelen. Na wat aanwijzingen geeft ze wat ik nodig heb en ...
57. Of we blij worden van koekjes
Wij kennen elkaar al vanaf de kleuterschool en vanaf dag een zijn we vriendinnen, Jolies en ik. Mijn eerste dag op school, ik kan het me nog zo goed herinneren. Verlegen stond ik links naast de deur waar mama mij achter gelaten had. Ik vond het vreselijk! Dat is tenminste wat ik me ervan herinner. Waarschijnlijk heeft mijn juf, waar ik trouwens ook nog heel regelmatig contact mee heb, mij daar niet heel lang laten staan. . (Ik kan mij trouwens ook nog heel goed herinneren dat zij ineens weg was toen ik terug op school kwam na een paar dagen afwezigheid i.v.m. een kleine medische ingreep vlak voor de kerstvakantie. Ik vond dat toen zo erg dat ze weg ...
56. Dat gaat helemaal de verkeerde kant op!
Vanaf het paasweekend gaat mijn gezondheid achteruit. Ik begin weer meer te hoesten, te snotteren en te hijgen bij inspanning. Dat is niet de bedoeling!! Het slapen in de middag blijft wel een dingetje. Tegen de tijd dat het nog kan, dat is dus tegen 12 uur, ben ik nog niet moe en denk ik dat ik helemaal geen extra slaap nodig heb. Als het dan eigenlijk te laat is, dat is dus tegen 16 uur, voel ik mijn krachten afnemen en vraag ik me af of ik niet beter even naar bed had kunnen gaan. Dan ben je de 50 voorbij en nog steeds dit soort onzin!!! Kansloos! Ik hoor je denken, dan zet je een wekker en moet ...
55. Carboplatin en paclitaxel, bekend terrein
Alhoewel ik geen bijwerkingen wil weten en ‘blanco’ de kuur wil ontvangen, zijn sommige mensen me te snel af. Ze hebben gezegd wat ik niet wil weten voordat ik kan zeggen dat ik het niet wil weten. Het gebeurt gewoon, ineens landt daar de zin: ‘dit is een hele zware kuur’ en ‘je lichaam is nu veel zwakker dan toen’ en ‘je staat in het begin al met 1-0 achter’ … en ik maar zwoegen om positief te blijven. Op de dagbehandeling hebben ze het gelukkig door. Daar kennen ze me al: ‘deze mevrouw wil er niets van weten’. Gelukkig vertellen ze me ook niks wat ik niet wil weten. Omdat het MDO ‘pas’ op donderdag is geweest, krijg ik de kuur ...
54. De laatste AC kuur
Kuur nummer vier zit er inmiddels een paar dagen in en ik vind het op zich goed te doen. Als ik een tijdje zit en me uitgerust voel, vergeet ik soms even dat mijn energie beperkt is. Ik loop dan met grote passen naar de wasmachine en kom er halverwege achter dat dat nog niet haalbaar is. Ik heb niet genoeg zuurstof voor al mijn spieren en mijn longen en al die andere organen. Ze krijgen allemaal net niet genoeg of eigenlijk echt veel te weinig. Dus ik sta dan volledig buiten adem, met knikkende knieën halverwege bij te komen. Ik weet inmiddels dat dit niet zo heel lang duurt, dus ik sta geduldig te wachten op herstel. Waarna ik, ...
53. Nog eentje dan, kuur 4#4
Ik mag weer voor controle naar het ziekenhuis. Heb al best wel weer een redelijk fit gevoel en ik heb afgelopen weekend met Floris 3 km gelopen. Dat was eigenlijk iets te ver. Het is ook een uitdaging; wanneer ga je terug. De terugweg is in principe, als je dezelfde weg terug neemt, net zo ver als de heenweg. Het is dus belangrijk dat je om keert als je nog genoeg energie over hebt. Nu hadden wij een doel waarvan ik dacht dat het iets dichterbij zou zijn. Toen ik last begon te krijgen van mijn voeten en ik me afvroeg of het misschien toch te ver zou zijn, was (leek) het doel al heel dichtbij. Ik vond het zo onlogisch ...
52. Misschien moeten we maar doen dat je ziek blijft
Ik heb een vriendin die 2 keer in de week eten brengt. Het is geweldig! Iets waar je, als er niets aan de hand is, eigenlijk niet bij stil staat; eten koken. Maar nu ik me steeds zo belabberd voel, is dat allemaal niet meer zo vanzelfsprekend. Het is ook veel meer dan alleen het koken, ook het plannen is een hele klus. Ik merk door de chemo dat ik minder alert ben, ik kan niet zo goed vooruit denken en het anticiperen op veranderingen is echt een uitdaging. Ik probeer 1 keer in de week boodschappen te doen, maar om dan ook voor de hele week te bedenken wat we nodig hebben voor het eten zonder dat ik weet ...
51. Gewoon BAM de volle 100%, kuur 3#4
Vanaf het moment dat ik thuis ben, gaat het iedere dag een heel heel heel klein beetje beter. Ik hoest me nog steeds helemaal kwijt en draag inmiddels incontinentiemateriaal. Dat blijkt minder een dingetje dan dat ik van te voren dacht omdat het ook wel een opluchting is. Ik kan nu gewoon hoesten en hoef me niet ook nog eerst af te vragen hoe vol mijn blaas is en of ik nog naar toilet kan voordat ik ga hoesten. Daarbij scheelt het een hoop was en is het ook wat het is. Ik las een reclame voor speciale incontinentie-slips, hoe hebben ze me gevonden? Zij beweren dat 98% van de vrouwen last heeft van urineverlies. Nou, dat is wel heel veel, ...
50. Nou, ik zie geen bocht! Mijn bocht is weg.
Robert is naar Hoeven om de verjaardag van Eef te vieren en Floris en ik verschonen de bedden. In etappes wel te verstaan. Ik ga steeds even zitten om uit te rusten. Als ik om 13u op de bank een film wil gaan kijken, vallen mijn ogen gewoon dicht. Ik laat mij omrollen op de bank omdat het bed wel is afgehaald, maar nog niet weer is opgemaakt. Dan maar op de bank, ook prima. Na twee uur slapen, word ik weer wakker. Nog steeds moe. Zo rommelen we wat aan; we kijken Klokhuis, eten een patatje, snacken een zuur snoepje en om 21u liggen Floris en ik al in bed. Ik vind er niks aan. Ik hoop dat ik ...
49. De tweede kuur mag erin
Gelukkig blijkt op dinsdag dat mijn witte bloedcellen hersteld zijn, zoals verwacht. Hoewel een deel van mij die tweede kuur helemaal niet wil, heeft een ander deel die stip op de horizon. Als we een beetje goed uit willen komen en op vakantie willen naar Frankrijk, dan moeten we nu geen vertraging oplopen. Vanuit het ziekenhuis ga ik naar Roos voor een snelle kop koffie en samen rijden we naar de winkel om boodschappen te doen. Roos tilt ze in de auto en in Onstwedde staat Lieke klaar om ze weer uit de auto te tillen en op te ruimen. Goed geregeld! Alles weer in huis zodat niemand, mocht ik toch weer omvallen, om komt van de honger. Alsof wij ...
48. De stijgende lijn zet door
Ik ben weer thuis, dat is fijn. Het is inmiddels maandag. Ik schuifel als een oude vrouw door de gang, maar voel mijn kracht en optimisme weer wat toenemen. Het eten gaat steeds beter. De eerste dag thuis eten we rijst met gebakken ei, dat gaat er best goed in. De dag erna besluit ik stamppot zuurkool met worst te maken. Dat blijkt in de praktijk met een aangetaste slokdarm dan weer niet de handigste keuze te zijn, maar de kinderen zijn er blij mee! Ik besluit een bouillonnetje te nemen, ook helemaal goed. Iedere dag even in beweging, even rusten, enzovoort. Roos en Ron komen op visite om te kijken hoe het met me gaat. Zo zittend op de bank voel ...
47. Er zit ook een voordeel aan de bodem van de put
'Ik breng de jongens weg en dan kom ik terug bij jou'… Ik zeg haar dat ik me zo ziek voel en zo echt niet het weekend in kan gaan. Het lijkt een eeuwigheid te duren totdat ze terugkomt. Even stel ik me voor dat ze een ongeluk krijgt en dat mijn hoop op hulp echt vervlogen is, maar dan komt ze weer binnen. Ze vraagt me of ik wil dat ze overlegt met de spoed in Emmen. Ik knik. Laat dat maar aan Daniëlla over! Voor zichzelf misschien af en toe wat terughoudend, maar als Carrewar de handdoek in de ring gooit, vangt zij hem op. Of we in staat zijn om langs te komen? Gaan we doen. Thomas zorgt ...